دلم امشب هوای شور دارد
به دشتی، عشق دورادور دارد
دلم خون است از اندوه شهری
که بیش از خانه هایش، گور دارد

ساقی، جام از پی جام،
چیده‌ است و من نتوانم،
عکس رخ تو دیده‌ام و حیرانم…

در این کناره‌ی فانی، جهان چه بی انجام
در آن زمینه‌ی روشن، زمان چه بی فرجام

در آن تنوع اندک، که برف می‌بارید
شراره‌های سپیدش، دوباره سیمین فام

چه خوش نشین به سپیدی، نشسته این سرخی
سه قطره خون که چکیده، بر این سیه اِلزام

نه خنده بر لب و اشکی نه در دو چشمانم
نشسته‌ام نگرانِ غروب خون اندام

نه این غزل، نه قصیده، که شوم تصویری است
ز صید گشته گذشته درین زمان‏وَش دام

دریغا مگویم، که دردی به جانم، فُتاده نخواهد، رهایم گذارد
چه خواهم رهایی، که یکتا نشانه، از آن روزگارانِ تا جاودانههمین غم فُتاده به جان من است

شب از آهِ ماتم، سیه گشته رویش، رخ مَه نِگر، ماتَم از نورِ رویش
به دریاچه ای نقره اندوده ماند؛ چون پَر می‌گشاید، که نامم بخواند

طنین اش روان در روانِ من است

ز دوشین ترانه، نمانده نشانه، نه پیدا کرانه، که گردم روانه
گذر کرده از آن ستیغ بلندی، که جانش بخوانند و نامش ندانند

شگفتا ز سحری که آنِ من است

در این بی نهایت، چه جویی بدایت؛ ازین مرده رایت، چه خواهی رعایت
ز دُرواژه ی آه و دَردآبه ی غم، نمایم دمادم، رها اوج خود کم

نه این شوم دوران زمان من است

رفیقا، شِفایی، پگاهی، نگاهی، ز چشم وضویی، ز اندوه چاهی
چو پَرپَر کبوتر، غمین دیده ی تر، بدان ای برادر، که خنجر به خنجر

فرو رفته تا استخوان من است

بیــــا میان تنم مثل ِ رود جاری شو
درخت می‌شوم شکوفهء بهاری شو

بیـا به گیسوی ِ سبـز ِ بهار شانه بزن
تو سین ِ اوّل ِ عشقی، بیا جوانه بزن

یکی، دوتا، آن چشـمان ِ مغز ِ بادامت
و چهـرهء گندمگون، و طرح ِ اندامت

تــــو خط ِ سـوم ِ عشقـی، شبیه ِ جادویی
دو روی ِ سکهء من نقش ِ شیر و آهویی

میـان ِ سفرهء نـوروز چـارمین سین، تــــو
به ترش‌رویی ِ مـــن خنده‌های ِ شیرین، تـو

که لحظه لحظه شمـــردی و سین ِ پنجم شد
عبـور ِ ثانیـه ها پشـــت ِ بودنــــت گـــم شد

برای ِ من ششمین قصـــه را روایت کن
ز عطر ِ خاطره ها سیر ِ دل حکایت کن

درون ِ کاسهء کاشـی، تــــو سین ِ آخـر باش
بچین دو دست ِ مرا، یک بهشت ِ دیگر باش

بریــــز واژهء رنگــــی درون ِ ظـرف ِ دلم
که لیز می‌خورد از توی ِ دست، حرف ِ دلم

تمـام قد بخنـــد، قصـه را مکـرر کـن
و حال ِ خوب ِ مرا باز حال ِ بهتر کن

….
کنار ِ سفره نشستـی، بهــــار پیدا شد
کلید ِ شادی چرخید و قفل ِ دل وا شد

«بگو به غم برود، ماضی ِ بعید شود»
شبیـــه ِ برف ِ زمستان، ناپدیـــد شـود

بیا که قالب ِ شعرم کمی به هم خورده
تفألی زده ام، خوش بیا که عید شود!؛